ความสุขจากการปฏิบัติธรรม

ความสุขนี้ไม่ได้มาจากไหน และไม่ได้หนีหายไปไหน...เมื่อใดที่เราเลิกดิ้นรนและปล่อยวางได้ ความสุขก็จะมาเอง...ดังนั้นการปฏิบัติธรรม และการทำสมาธิวิปัสสนาไม่ใช่การหนีทุกข์ แต่เป็นการมาดูทุกข์ให้แจ่มแจ้งแก่ใจเราว่า "เออ... มันเป็นเช่นนั้นเอง"  แล้วทิ้งไป

หลายคนมักเข้าใจผิดคิดว่าเราต้องปฏิบัติธรรมเพื่อให้จิตดี จิตนิ่ง จิตสบาย ซึ่งมักกลับกลายเป็นการทำตามตัณหา... จริงๆ แล้วเราควรปฏิบัติธรรมเพื่อให้เห็นว่าทั้งดี และไม่ดีนั้นเป็นของไม่เที่ยง อยู่เพียงชั่วคราว มีเหตุปัจจัยเกิดขึ้น หมดเหตุก็ดับไป ไม่สามารถบังคับบัญชาได้ การจะทุกข์ หรือสุขเป็นเรื่องของกาย จิตจะดีหรือไม่ดี คิดนั้นคิดนี่ก็เป็นเรื่องของจิตที่ทำงานได้เอง ไม่ใช่ตัวเราของเรา

อาจารย์สุภีร์ ทุมทอง