การฟังธรรมในสมัยพุทธกาล ผู้ฟังจะตั้งใจฟังมาก ฟังด้วยใจจดจ่อ จึงฟังอย่างมีสติและมีสมาธิ ฟังไปก็น้อมใจพิจารณาไปตามเหตุผล และน้อมมาดูจิตของตนว่าเห็นผิดอย่างไรบ้าง เป็นการฟังที่มีประสิทธิภาพมาก ผลออกมาจึงมีประสิทธิผล และเกิดประสิทธิคุณ
ต่างจากการฟังธรรมของคนในสมัยนี้ ซึ่งฟังอย่างขาดสติ ขาดสมาธิ ปล่อยให้ใจลอย หรือคิดฟุ้งซ่านไปในเรื่องต่างๆ ไม่จอจ่ออยู่กับการฟัง จึงฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง หรือฟังโดยไม่น้อมเข้ามาใส่ตัว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น